Τα πανεπιστήμιά μας αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα. Ένα από
αυτά, όχι πάντως το σπουδαιότερο, είναι των λιμναζόντων φοιτητών, οι οποίοι, με
βάση τον νέο νόμο θα διαγραφούν. Με έκπληξη μάλιστα ακούω ότι οι διαγραφές θα
γίνουν στο τέλος του τρέχοντος Αυγούστου. Η έκπληξη οφείλεται στο ότι αυτό
είναι από τυπική άποψη λανθασμένο, διότι η επαναληπτική εξεταστική περίοδος του
Σεπτεμβρίου είναι μέρος του τρέχοντος ακαδημαϊκού έτους, όχι του νέου. Άρα, αν
κάνουν άμεσα διαγραφές τα πανεπιστήμια, ουσιαστικά θα παρανομήσουν.
Όμως, και το μέτρο της διαγραφής, αυτό καθεαυτό, είναι άστοχο. Υπάρχουν αρκετοί φοιτητές, που για διάφορους λόγους καθυστέρησαν, και τώρα κάνουν πολύ καλή προσπάθεια να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Τί θα κερδίσει η πολιτεία, τί θα κερδίσει η κοινωνία μας, αν στείλει σπίτι του χωρίς πτυχίο, κάποιον που πέρασε π.χ. 58 από τα 60 μαθήματα του προγράμματος σπουδών του, και μάλιστα πλήρως απογοητευμένο και με την αίσθηση ότι αδικήθηκε;
Από την άλλη πλευρά, είναι λογικό να υπάρχει ένα χρονικό όριο, πέρα από το οποίο η πολιτεία δεν πρέπει να επιβαρύνεται οικονομικά για τη φοίτηση κάποιου. Είναι όμως πολύ πιο δίκαιο και λογικό, αντί να διαγράφονται όσοι καθυστερούν υπέρμετρα τις σπουδές τους, να χάνουν τα οικονομικά προνόμια των φοιτητών (όπως γίνεται ήδη) και επιπλέον να χρεώνονται με ένα μικρό ποσό (20 με 30 Ευρώ ανά μάθημα), ανάλογα με το τμήμα φοίτησης. Μάλιστα, για να μη δημιουργείται οποιαδήποτε υπόνοια, το ποσό που θα συγκεντρώνεται να διατίθεται για φοιτητικές υποτροφίες. Αλλά και από πρακτική άποψη αυτή η λύση υπερτερεί. Αρκετά προβλήματα έχουν τα πανεπιστήμια με τη δραματική περικοπή της χρηματοδότησης και τη μείωση του προσωπικού όλων των κατηγοριών. Δεν χρειάζεται να τρέχουν και στα δικαστήρια, όπου ασφαλώς θα προσφύγουν οι διαγραφόμενοι.
Όμως, και το μέτρο της διαγραφής, αυτό καθεαυτό, είναι άστοχο. Υπάρχουν αρκετοί φοιτητές, που για διάφορους λόγους καθυστέρησαν, και τώρα κάνουν πολύ καλή προσπάθεια να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Τί θα κερδίσει η πολιτεία, τί θα κερδίσει η κοινωνία μας, αν στείλει σπίτι του χωρίς πτυχίο, κάποιον που πέρασε π.χ. 58 από τα 60 μαθήματα του προγράμματος σπουδών του, και μάλιστα πλήρως απογοητευμένο και με την αίσθηση ότι αδικήθηκε;
Από την άλλη πλευρά, είναι λογικό να υπάρχει ένα χρονικό όριο, πέρα από το οποίο η πολιτεία δεν πρέπει να επιβαρύνεται οικονομικά για τη φοίτηση κάποιου. Είναι όμως πολύ πιο δίκαιο και λογικό, αντί να διαγράφονται όσοι καθυστερούν υπέρμετρα τις σπουδές τους, να χάνουν τα οικονομικά προνόμια των φοιτητών (όπως γίνεται ήδη) και επιπλέον να χρεώνονται με ένα μικρό ποσό (20 με 30 Ευρώ ανά μάθημα), ανάλογα με το τμήμα φοίτησης. Μάλιστα, για να μη δημιουργείται οποιαδήποτε υπόνοια, το ποσό που θα συγκεντρώνεται να διατίθεται για φοιτητικές υποτροφίες. Αλλά και από πρακτική άποψη αυτή η λύση υπερτερεί. Αρκετά προβλήματα έχουν τα πανεπιστήμια με τη δραματική περικοπή της χρηματοδότησης και τη μείωση του προσωπικού όλων των κατηγοριών. Δεν χρειάζεται να τρέχουν και στα δικαστήρια, όπου ασφαλώς θα προσφύγουν οι διαγραφόμενοι.